Læsi snýst um samkomulag manna um málnotkun og merkingu orða í málsamfélagi og er því félagslegt í eðli sínu. Það er háð hefð og er því ekki færni sem einstaklingar geta öðlast og beitt óháð stað og stund, menningu og gildum. Læsi krefst skriffæra, efnis til að skrifa á og miðils, t.d. bókar, til að koma ritsmíðinni á framfæri og snýst því að hluta til um tæknimiðla og verkkunnáttu (Aðalnámskrá Grunnskóla, 2011:18).
Hljóðkerfisvitund fjallar um hvernig barn lærir að greina talmál í smærri hljóðeiningar og hvernig vinna má með einingarnar á mismunandi vegu. Með hljóðeiningum er átt við að geta sleppt úr, bætt við og/eða skipt um hljóð eða hljóðeiningar í orðum og fleira.
Lesskilningur felur í sér að skilja merkingu orða og setninga. Nánar er það skilningur á töluðu og lesnu máli, hlustun og hljóðrænni úrvinnslu.
Hljóðavitund er færni við að greina og þekkja hljóð bókstafa og nýta til að lesa úr táknum þeirra. Hljóðavitund byggir á hljóðkerfi tungumála og gegnir mikilvægu hlutverki í tali og lestri.
Orðaforði felur í sér að börn læri að orð tákni ákveðnar hugmyndir eða hugtök. Það skiptir máli að börn læri mörg orð og hafi djúpa þekkingu á merkingu þeirra.
Lesfimi byggir á sjálfvirkni, nákvæmni og hrynrænum þáttum tungumálsins. Með lesfimi er átt við börn lesi af nákvæmni, jöfnum hraða og viðeigandi hendingum.
Ritun felur í sér að samþætta alla þætti tungumálsins. Ritun er meðal annars umskráning, stafsetning og miðlun.